Przekonać Polaków do dłuższej aktywności zawodowej

Patrząc od strony popytu, wygląda na to, że polski rynek pracy jest mało chłonny, jeśli chodzi o osoby w wieku 55+: według Eurostatu spośród osób w wieku 55-64 lata pracuje zaledwie 43%. Średnia 28 krajów unijnych to 52%, a w Niemczech wskaźnik ten wynosi 66%, nie wspominając już np. 74% w Szwecji (wskaźnik o 3 punkty procentowe niższy niż w całej grupie 15-64 lata). Nawet teraz, kiedy stopa bezrobocia bije kolejne rekordy ćwierćwiecza, pracodawcy nie zabiegają szczególnie o starszych i doświadczonych pracowników – preferują młodszych, zdrowszych, gotowych do intensywniejszej pracy za mniejsze wynagrodzenie. W dalszym ciągu utrata pracy niedługo przed wiekiem ochronnym często oznacza bezrobocie do momentu nabycia praw emerytalnych, a w najlepszym wypadku pracę umowę pozakodeksową (lub na czarno).

Jednak problemy występują także po stronie podaży pracowników w wieku 50+. Po pierwsze, skonfrontowana z wysokim bezrobociem i małym zainteresowaniem takimi osobami, została ona ograniczona, co szczególnie tyczy się osób w wieku emerytalnym. Łatwo to pojąć, gdy posłużymy się przykładem naukowca i robotnika budowlanego. Ich chęć dalszej pracy w wieku 65 lat może być diametralnie różna – ten pierwszy może cieszyć się najlepszym okresem swojej kariery, najwyższymi dochodami, prestiżem i samodzielnością. Ten drugi zaś – ze względu na obciążenie zdrowotne – odlicza dni do emerytury i – biorąc pod uwagę najczęściej gorsze prognozy długości życia – nawet premia finansowa może nie przekonać go, by odwlekł moment przejścia na emeryturę.